Zdaniem NSA, skuteczne wniesienie skargi na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wymaga od skarżącego wykazania naruszenia jego interesu prawnego lub uprawnienia, aktualnych w obecnym stanie prawnym.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2015 r. (sygn. II FSK 1284/14) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 października 2013 r. (sygn. II SA/Sz 619/13), wydanego w sprawie ustalenia sposobu obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Rada miejska w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego ustaliła sposób obliczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dotyczącej nieruchomości, która w części stanowi nieruchomość, na której nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne oraz wprowadzenia zwolnień przedmiotowych w opłatach.

Skargę na powyższą uchwałę, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł skarżący, zarzucając jej naruszenie „elementarnych zasad języka polskiego” i użycie niezrozumiałych określeń w postaci sformułowania „określonej odrębną uchwałą”.

Wyrokiem z dnia 30 października 2013 r. (sygn. II SA/Sz 619/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił w całości skargę na powyższą uchwałę wskazując, że skarżący nie wykazał naruszenia ich interesu prawnego przez zaskarżoną uchwałę, a zatem nie posiada legitymacji prawnej w tym zakresie.

Sąd I instancji podkreślił, że skarżący nie przedłożył żadnego pisemnego dowodu, który wskazywałby na to, że reprezentuje grupę mieszkańców. Wobec tego należy wywieść, iż skarżący wniósł skargę we własnym imieniu. Zdaniem Sądu powoływanie się skarżącego na działanie w interesie społecznym jest niezgodne z treścią art. 101 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, które stanowi, iż, skuteczne wniesienie skargi wymaga wykazania przez skarżącego naruszenia jego interesu prawnego i tym samym naruszenia prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący zarzucając mu naruszenie art. 134 § 1 i art. 135 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. w zw. z art. 6, art. 6a, art. 6b, art. 6c, art. 6h, art. 6j, art. 6k, art. 6n, art. 6o, art. 6p, art. 6q, art. 6qa, art. 6r ustawy o utrzymaniu czystości w gminach. i żądając jego uchylenia.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2015 r. (sygn. II FSK 1284/14) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił w całości skargę kasacyjną.

NSA wskazał, że skarga pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw. Skarżący formułując zarzuty wobec ww. uchwały nie odniósł się do faktu, iż nie wykazał interesu prawnego, uprawniającego go do skutecznego wniesienia skargi. Tym samym legitymując się indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem musi wykazać związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją a zaskarżoną uchwałą, polegający na tym, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie. Według orzecznictwa wskazanego w uzasadnieniu, interes prawny powinien być indywidualny, konkretny, bezpośredni i realny, a związek pomiędzy indywidualną sytuacją prawną skarżącego a zaskarżoną uchwałą musi powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia danego podmiotu konkretnych uprawnień lub nałożenia obowiązków.

Nadto, skarżący kasacyjnie błędnie wywodzi swoje uprawnienia z obowiązujących przed 1 stycznia 2013 r. przepisach ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, bowiem zostały one zmodyfikowane wraz z wejściem w życie nowych przepisów ustawy o utrzymaniu czystości w gminach.

Należy dodać, iż w świetle powołanych wyżej przepisów wprowadzonych ustawą nowelizującą ustawę o czystości i porządku w gminach z dnia 1 lipca 2011 r. (zmienioną ustawą z 25 stycznia 2013 r.), opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter publiczno-prawny i jest oderwana od faktycznej ilości wytarzanych i odbieranych przez gminę odpadów. W związku z tym wszystkie podmioty wytwarzające odpady, których obowiązek odbioru i odpowiedniego zagospodarowania obciąża gminę, muszą uiszczać na rzecz gminy opłatę.

Jednocześnie, NSA podkreślił również, że „tworzenie niespójnej zbitki przepisów - szeregu norm prawnych, które miał rzekomo naruszyć sąd pierwszej instancji, bez wskazania konkretnie, na czym polega naruszenie każdej z tych norm, stanowi istotną wadę konstrukcyjną wniesionego środka zaskarżenia (zob. wyrok z 25 stycznia 2013 r., II FSK 1168/11).

Z uwagi na powyższe, ww. okoliczności sprawy NSA oddalił skargę kasacyjną skarżącego.

_________________________________________________________________________

Szukasz pomocy prawnej w opisanym przez nas zakresie?

Sprawdź naszą PROPOZYCJĘ.